Panleukopenia kotów (łac. Panleucopenia infectiosa felinum) nazywana inaczej również: zakaźnym zapaleniem jelit kotów, tyfusem kocim, nosówką kotów (ang. Feline distemper), agranulocytozą, to zakaźna, wysoce zaraźliwa choroba wszystkich kotowatych wywoływana przez wirus FPV, bardzo podobny do CPV-2 wywołującego u psów parwowirozę. Przebiega z objawami zapalenia układu pokarmowego, wraz z towarzyszącą leukopenią (albo leukocytopenią - spadkiem liczby leukocytów, czyli krwinek białych). Śmiertelność wynosi od 50% do 90% w zależności od wieku i stanu zdrowia kota.

Choroba występuje na całym świecie, a przenoszona może być zarówno przez chore zwierzęta, jak i zwierzęta zdrowe (w tym psy) oraz ludzi - wystarczy, że człowiek lub zwierzę przebywało w pomieszczeniu w którym chorował kot, nawet gdy tego kota już tam nie ma.

Wysoce zakaźna choroba bakteryjna (wywoływana przez Leptospira canicola, Leptospira icterohaemorrhagiae rzadziej przez inne serotypy - bakterie gram-ujemne, z grupy krętków), znana już od połowy XIX w., również jako gorączka polna, choroba Stuttgardzka lub choroba Weila (który opisał ją u ludzi pod koniec tegoż wieku). Jest groźną chorobą zarówno dla nieszczepionych psów oraz kotów w każdym wieku, jak i dla człowieka (także bydła domowego i koni). Może mieć przebieg bezobjawowy, ostry bądź czasami nawet gwałtowny. U zwierząt bardzo młodych, osłabionych, czy nieszczepionych w ok. 50% przypadków może mieć skutek śmiertelny, zaś przy gwałtownym przebiegu lub leczona zbyt późno jest wysoce śmiertelna (do 90%). Ponadto często wywołuje i pozostawia po sobie powikłania w postaci uszkodzenia wątroby, czy nerek.