W 2014 r. (do nas zazwyczaj "nowiny" docierają z opóźnieniem ;)) opublikowano wyniki badań genetycznych przeprowadzonych na psach oraz wilkach i dla porównania na gatunku psowatych (złoty szakal). Podsumowując badania John Novembre, profesor na Wydziale Genetyki Człowieka University of Chicago i nadzorujący prowadzone prace, stwierdził: "Udomowienie psów było bardziej skomplikowane niż do tej pory sądziliśmy".

Skąd takie twierdzenie? Otóż okazuje się, że psy z różnych szerokości geograficznych są bardziej między sobą spokrewnione, niż wilki z różnych miejsc między sobą, jak również małe jest pokrewieństwo między wilkami i psami, czyli geny wskazują, że - uwaga! - psy nie pochodzą od wilków, w każdym razie nie od wilków, które znamy.

To bardzo trudny temat. Uważam, że co najmniej tak samo trudny, jak kara wobec dzieci - zwykle jedni są „za”, a inni „przeciw” i u jednych, i u drugich wywołuje to zazwyczaj sporo emocji, tym większych, że problem ten nakłada się na nie rozstrzygnięty ciągle spór o prawa zwierząt.

Czy jednak musimy wdawać się w ten spór?

Zacznijmy może od tego: co to jest kara.

Słownik tłumaczy ją jako „następstwo zachowania się jednostki odczuwane przez nią jako przykre”.
Szerzej tę kwestię ujmując, z punktu widzenia psychologii, można powiedzieć, że jest to każde następstwo zachowania jednostki, które - w przyszłości i w podobnych warunkach - zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia zachowania (w przypadku aktywności niepożądanej) lub zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zachowania pożądanego (w przypadku braku niepożądanej aktywności).
Mówiąc „po ludzku”: