Zdanie, iż zwierzę nie jest rzeczą, brzmi dziś już niemal jak banał. Jednak trzeba je powtarzać, dopóki trwale i w całej pełni nie zapisze się ono w świadomości każdego, kogo zwykło się nazywać człowiekiem.

A zarazem powtarzać trzeba także i to - o czym jesteśmy głęboko przekonani - że zwierzę nie tylko nie jest rzeczą, ale także - mimo iż jest istotą myślącą i wyrażającą myśli, czującą i wyrażającą uczucia, uczącą się, w tym na własnym i cudzym doświadczeniu, a więc posiadającą osobowość - jest całkowicie zależna od człowieka. On bowiem to uzależnienie spowodował udomawiając zwierzęta lub zabierając, niszcząc, zmieniając ich naturalne siedliska i środowisko życia. Wobec tego każdy człowiek ma obowiązek ponosić za każdą tę istotę pełną odpowiedzialność prawną i moralną.

Oznacza to, iż każdemu zwierzęciu - począwszy od domowych, poprzez gospodarskie, a skończywszy na żyjących w stanie wolnym - przysługuje z urodzenia poszanowanie jego praw, odpowiednie do tego traktowanie oraz dbałość o należyte zaspokojenie jego wszelkich potrzeb.

Jesteśmy ponadto przeświadczeni, że na szczególną uwagę zasługują także osoby z niepełnosprawnością - a zwłaszcza dzieci z autyzmem i osoby z chorobą Alzheimera oraz ich Opiekunowie. Schorzenia te powodują, iż osoby cierpiące z ich powodu muszą otrzymać pomoc i wsparcie otoczenia, często będąc od niego całkowicie zależne.

Te dwie grupy osób są w Polsce - mimo postępu w podejściu do ludzi z niepełnosprawnością - znacznie zaniedbane, a że dolegliwości ich należą do grupy chorób związanych z umysłowością, to - analogicznie do innych chorób psychicznych - często stygmatyzują (naznaczają społecznie) i to zarówno osoby chore, jak i ich opiekunów, zwłaszcza gdy zachowanie osób chorych odbiega od tzw. norm społecznych.