Zdanie, iż zwierzę nie jest rzeczą, brzmi dziś już niemal jak banał. Jednak trzeba je powtarzać, dopóki trwale i w całej pełni nie zapisze się ono w świadomości każdego, kogo zwykło się nazywać człowiekiem.

A zarazem powtarzać trzeba także i to - o czym jesteśmy głęboko przekonani - że zwierzę nie tylko nie jest rzeczą, ale także - mimo iż jest istotą myślącą i wyrażającą myśli, czującą i wyrażającą uczucia, uczącą się, w tym na własnym i cudzym doświadczeniu, a więc posiadającą osobowość - jest całkowicie zależna od człowieka. On bowiem to uzależnienie spowodował udomawiając zwierzęta lub zabierając, niszcząc, zmieniając ich naturalne siedliska i środowisko życia. Wobec tego każdy człowiek ma obowiązek ponosić za każdą tę istotę pełną odpowiedzialność prawną i moralną.

Oznacza to, iż każdemu zwierzęciu - począwszy od domowych, poprzez gospodarskie, a skończywszy na żyjących w stanie wolnym - przysługuje z urodzenia poszanowanie jego praw, odpowiednie do tego traktowanie oraz dbałość o należyte zaspokojenie jego wszelkich potrzeb.

Dlatego pomagamy zwierzętom domowym i dzikim jak najlepiej możemy i w miarę naszych możliwości wszechstronnie - począwszy od domu tymczasowego, opieki, leczenia, terapii psychologicznej po znajdowanie dla nich nowych, kochających domów.

Jesteśmy ponadto przeświadczeni, że na szczególną uwagę zasługują także osoby z niepełnosprawnością - a zwłaszcza dzieci z autyzmem i osoby z chorobą Alzheimera oraz ich Opiekunowie. Schorzenia te powodują, iż osoby cierpiące z ich powodu muszą otrzymać pomoc i wsparcie otoczenia, często będąc od niego całkowicie zależne.

Te dwie grupy osób są w Polsce - mimo postępu w podejściu do ludzi z niepełnosprawnością - znacznie zaniedbane, a że dolegliwości ich należą do grupy chorób związanych z umysłowością, to - analogicznie do innych chorób psychicznych - często stygmatyzują (naznaczają społecznie) i to zarówno osoby chore, jak i ich opiekunów, zwłaszcza gdy zachowanie osób chorych odbiega od tzw. norm społecznych. Staramy się pomagać we wszelkich ich potrzebach. Na miarę naszych możliwości pomagamy też innym osobom z niepełnosprawnościami lub innymi problemami, jeśli tego potrzebują. Obszar zaś potrzeb ludzi obciążonych problemami jest tak szeroki, że trudno go opisać. Nad każdym problemem się pochylamy i staramy się pomóc, czasem finansowo, czasem poradą, a czasem po prostu wysłuchaniem. 

01_DSC_0335

02_DSC_0326

03_DSC_0245

04_DSC_0328

04_DSC_0250

05_DSC_0251

06_DSC_0262

07_DSC_0347

08_DSC_0263

10_DSC_0269

11_DSC_0274

12_DSC_0287

12_DSC_0354

13_DSC_0289

14_DSC_0278

15_DSC_0360

17_DSC_0365

18_DSC_0279

19_DSC_0370

21_DSC_0375

22_DSC_0376

23_DSC_0378

24_DSC_0383

25_DSC_0385

26_DSC_0387

27_DSC_0382

28_DSC_0391

29_DSC_0297

30_DSC_0299

31_DSC_0395

32_DSC_0307

33_DSC_0389

20_DSC_0282

34_DSC_0388

35_DSC_0402

36_DSC_0406

04_DSC_0244

37_DSC_0312

38_DSC_0310

DSC_0309

42_DSC_0323

41_DSC_0322

40_DSC_0321

2017-12-02121307

2017-12-02121416

2017-12-02121426

43_DSC_0324

44_DSC_0325

2018-02-10122155

2017-12-02121344

2017-12-02121321

2017-12-04211052

2017-12-02121445

2017-12-02121458

2017-12-02121525

2017-12-02121515

2017-12-02122017

2017-12-02121535

2017-12-02122114

2017-12-02122102

2017-12-02122208

2017-12-02122228

2017-12-02122035

2017-12-02122325

2017-12-02122318

2017-12-02122523

2017-12-02122516

2017-12-02122335

2017-12-02122454

2017-12-02122349

2017-12-02122531

2018-07-16160237

2018-08-24163917

DSC_0007

DSC_0038

DSC_0095

IMG_20170910_160243

DSC_0092

DSC_0099

DSC_0051

DSC_0082

DSC_0121

DSC_0190

DSC_03351

DSC_0307

DSC_0017

60_DSC_0333

Szybowice_2018-01-03134053

Szybowice_2018-01-01073424

Szybowice_2018-01-01073557

Gdy kończyłam studia psychologii zwierząt, nawet przez myśl mi nie przeszło, że kiedykolwiek zrobię tak szalony krok. A mimo to, wydaje się, że był on żelazną konsekwencją wszystkiego, co robiłam przez 40 lat swojego życia 

Pomagałam zwierzakom ulicy od dziecka – Mama miała ze mną „krzyż pański”, bo jeśli tylko w okolicy znalazło się jakieś ranne (włącznie z żabami), chore czy tylko samotne zwierzątko, z pewnością lądowało w moich ramionach, a co za tym idzie… u nas w domu. I jeśli udało się je uratować, to albo wracało na wolność, albo znajdowało nowy domek. Kilka zostało u nas na stałe, ale Mama – choć pomagała – kategorycznie odmawiała utworzenia schroniska 

W moim „dorosłym domu”, też każde zwierzę, które tego potrzebowało – no, może już bez płazów i gadów – znajdowało bezpieczny azyl, leczenie, a potem dobry domek.

I tak mi zostało do dziś. 

I choć po drodze były różne koleje losu, różne prace, by utrzymać dom, a w tym przygarniane zwierzaki i rozmaite uczelnie, kursy, szkolenia, to i tak wszystko na koniec… zeszło na psy :D i – żeby nie było – na koty, a z doskoku także i konie. Moje życie tak się potoczyło, że musiałam pożegnać wielkie, hałaśliwe i zasnute smogiem miasto, choć i ja, i bodaj 8 czy 9 pokoleń moich przodków się w nim urodziliśmy. Zaczęłam zupełnie nowe życie – inne miejsce, inni ludzie, inny zawód. Wszystko od „0”.