Jej historia jest historią, jakich - Boże ratuj - jest w Polsce całe mnóstwo. Znaleziona przez panią doktor weterynarii na ulicy, skrajnie wychudzona, ledwo żywa, z rozpadającym się, sączącym, śmierdzącym guzem listwy mlecznej, już rozsianym po sąsiednich gruczołach, z czerniakiem oka i wysadzoną gałką oczną... cierpiąca, brudna, zabiedzona 😱😭 Po prostu bezbrzeżna rozpacz...

Pani doktor wzięła do kliniki, operacja usunięcia oka i opanowanie infekcji pochodzącej z rozpadu guza, potem usunięcie guza wraz z listwą mleczną, kastracja, histopatologia i... jest złośliwy 🧐

Cięcie drugiej listwy mlecznej. I leczenie, odżywianie, wzmacnianie... koszty - nawet myśleć trudno... troskliwa ale praca... praca, praca... leki, odżywki, spacery, usprawnianie... Mija kilka miesięcy, pies może wyjść z lecznicy. Hura, wszyscy się cieszą! Przyjazd do domu tymczasowego, z ogrodem, swobodą i miłością do zwierzynek. Długa droga (znów koszty i wysiłek wielu osób). Kilka dni szczęścia, Bunia, choć słabiutka, wreszcie może pochodzić po trawce, poczuć słoneczko na grzbiecie, poodychać świeżym powietrzem, poprzytulać do człowieka, bo mimo wszystko ufa i tęskni za dotykiem, za kochaniem... i... zaczyna się problem... Pies słabnie, z dnia na dzień jest coraz gorzej, oczekiwanie na wyniki badań i leczenie "w ciemno", bo nie ma wyraźnych, widocznych przyczyn. Pies nadal słabnie. Testy odkleszczowe dają wynik: najprawdopodobniej erlichia.

Ten "dzieciak" miał pecha od samego startu, choć teoretycznie jego sieroctwo trwało króciutko i "miał dom". 😭
Gdy pierwszy raz podrapałam Dina za uszkiem, najpierw się uchylił z lękiem, a potem zdziwił się niesamowicie: "co ty mi takiego fajnego robisz?" 😍😲😭🤭 Strzelił tak zdziwioną maskę, że zwątpiłam: śmiać się, czy płakać 🤔😥

Jego historia jest podobna (niestety) do niejednej, gdy sprawa dotyczy psów w teorii obronnych lub pilnujących (tu w typie rhodesiana, choć nie każdy by się zgodził z wyglądem, ale z charakterkiem na pewno).
Już jako szczeniaczek znalazł się pod opieką fundacji, która go w podstawach zsocjalizowała i przekazała do adpocji. A że wykazywał pewną "samodzielność myślenia" to poszedł do domku, który wydawał się dlań odpowiedni - spokojna, ale konsekwentna właścicielka, rodzina z małym dzieckiem (dziecko z dzieckiem będzie się bawić. itd.)... 😥 Po 2 latach nieoczekiwanie wraca do fundacji 😭😭😭 z powodu (rzekomo) skakania na dziecko i niemożności zreformowania go. 😡

Najpierw, fundacja, nieświadoma niczego, przekazała psa do domu tymczasowego, gdzie są już rhodesiany i koty. Z psami było ok, gorzej z ludźmi - już pierwszego dnia "dziabnął" opiekunkę, a następnego jej kuzynkę. Do mnie trafił więc - choć ze względu na biedulki z PTSD nie przyjmuję psów z problemem agresji - na zasadzie alarmu, bo inaczej (podobno) zostanie uśpiony(!?) W dodatku w DT praktycznie mieszkał w klatce 😥

Straż Miejska przywiozła niewielką, wystraszoną śmiertelnie psinę do lecznicy Bernardyn w Nysie w stanie wyczerpania, ze starym złamaniem łapy tuż pod kolanem. Zwinięta w najdrobniejszy możliwy kłębuszek wyglądała jedynie jak zbiór kruchych kosteczek zamkniętych w cienkiej skórce.

Złamanie musiało być spowodowane przez człowieka - ktoś jej porządnie przyłożył albo wpadła pod samochód! Musiała bardzo długo cierpieć niewyobrażalny ból - zaczęły już zanikać mięśnie, więc nie opierała się na tej łapce co najmniej od kilku miesięcy!

Umierała ze strachu! Bała się tak bardzo, że wtulona w kraty klatki, jakby nacisk jej wątłego ciałka miał te kraty rozsadzić, gryzła każdą rękę i każdy przedmiot, który znalazł się w zasięgu jej ząbków. Jadła i piła wyłącznie w nocy, gdy w klinice już długo było ciemno i cicho. Do każdego zabiegu, do każdego badania trzeba było podać w zastrzyku przez kraty klatki, leki które częściowo ją usypiały. Inaczej ze strachu szalała tak, że była zdolna połamać sobie resztę kosteczek chudego ciałka. Lekarza zoperowali łapkę, która już mniej bolała.

Wyniesiona na zewnątrz, by zaczerpnęła powietrza i popatrzyła na świat, niemal natychmiast przegryzała każdą linkę, każdą obrożę, byle uciec i skryć się w najbliższym ciemnym kącie.

Pod dobrą opieką rany się szybko goiły i trzeba było zwolnić miejsce dla bardziej potrzebujących zwierzynek. Ale co tu zrobić?! Dla tak poranionego psychicznie psa, przekazanie do schroniska byłoby wyrokiem, włącznie ze śmiercią.

Rodzeństwo zostało podrzucone do jednego z gospodarstw w Szybowicach. Może z resztą zostały wyrzucone w polu, jak już niejeden zwierzak w naszej okolicy, ale przyszły do ludzi, bo kojarzyło im się to z bezpieczeństwem, pożywieniem, ciepłem.
Najgorsze było to, że mieszkał tam pies, który miał już na swoim koncie niejedno życie kocięcia z miotów kotki, która mieszkała w tym domu. Na szczęście właściciele posesji się zorientowali i szybko uwiązali psa, ale maluchy - najwyraźniej wychowane z psami lub nie znając psów - garnęły się do niego. W każdej chwili więc mogły ponieść poważne obrażenia, a nawet śmierć w paszczy władcy podwórza  

Jej historia - zanim się poznaliśmy - jest nieznana. Za to jej dalsze losy, to cała epopeja (oczywiście trochę żartuję, ale i tak opowiem) 
Sunia trafiła do lecznicy Bernardyn w Nysie (z którą współpracujemy) tuż przed porodem. Zwyczajnie została podrzucona. Trudno powiedzieć, co się jej przytrafiło. Może zgubiła swój domek i jakiś "dobry duszek" zlitował się nad nią, przekazując do lecznicy, gdzie sunia zyskała opiekę, a zrobił to anonimowo, bojąc się posądzenia, że jest właścicielem, który się chce pozbyć psa? Ale może było i tak, że właściciele zaniedbali ją opiekuńczo, nie wysterylizowali, a gdy okazało się, że jest szczenna, pozbyli się "problemu". W gminnym schronisku nie ma porodówki i miejsca dla psich mam z dzieciaczkami. Przytuliła ją więc lecznica, a raczej lekarze i cały personel